Of het duel tussen travis pastrana en kevin windham vraag me niet in welk jaar het was ofzo maar het was toch een mooi duel travis hing op kop en werd dan voorbij gegaan door kevin die op het volgende stuk werdt voorbij gesprongen door travis terwijl travis een nac-nac dee

quote:

---

Originally posted by: 77yamaha
"Of het duel tussen travis pastrana en kevin windham vraag me niet in welk jaar het was ofzo maar het was toch een mooi duel travis hing op kop en werd dan voorbij gegaan door kevin die op het volgende stuk werdt voorbij gesprongen door travis terwijl travis een nac-nac dee "

---

dit dus, alleen het eerste deel mx is de moeite, de rest is waterskien. Eigenlijk zijn de commentators nog beter dan windham en pastrana..... geluid opzetten dus (stukje via helmcam is schitterend)

http://www.foilfreaks.com/Videos/Travis/TravisPastrana-199LikesDirt-5-02-04.wmv

De beste race ooit? Dat zijn er eigenlijk twee. De eerste betrof een internationale motorcross in Herentals, ik denk in 1976. De omloop lag vlakbij Herentals langs de baan naar Lichtaart in een bos (nu villawijk). Het betrof een duel tussen Graham Noyce en Roger De Coster. Al vanaf de tweede ronde zaten de heren in mekaars wiel. Bij het opkomen van de start reed De Coster links binnenkant en Noyce rechts buitenkant. Afwisselend doken ze iedere keer de linkse bocht na de start in. In de beklijvende eindspurt haalde De Coster het, terwijl Noyce werkelijk alles gaf. Zodanig veel dat hij pal voor mijn neus de nadar aan flarden reed bij de aankomst.

De tweede onuitwisbare indruk was de finale van het EK IMBA 125 cc in Mols Bjerge (Denemarken) iun 1982. Paul De Proost, de RS-team piloot die aan de leiding stond had twee slechte reeksen gereden, in die mate dat de Nederlander Ronald Schrik plots nadrukkelijk naar de Europese titel dong. De Proost startte opnieuw slecht in de allerlaatste reeks. Hij reed in verloren positie. Maar hij vorderde ronde na ronde. Ondertussen was Schrik virtueel kampioen, maar hij reed in tweede stelling achter Joël Seel, broer van Eddy Seel. Iets over half wedstrijd was de situatie zo dat indien Schrik over Seel geraakte de titel voor hem was. De Proost zijn opmars stagneerde. Op dat ogenblik speelde Seel het ploegenspel voortreffelijk. Ik stond als enige (joernalist) in het midden van de omloop. Het publiek moest er rond blijven staan. Schrik heeft 10, 15 aanvallen ingezet op Seel. Die pareerde iedere keer. De kompleet leeg gereden Seel ving ook nog de ultieme aanval op, op de streep. Het verschil: fotofinish!. Het gevolg was dat De Proost met het kleinste mogleijke verschil Europees kampioen werd. De Nederlanders die 99 procent van de race uitzinnig waren van vreugde moesten inbinden. De Belgen, die het verhaal met toegeknepen billen volgden, konden hun geluk niet op.En eerlijk is eerlijk, Joël Seel werd even hartelijk gefeliciteerd als Paul De Proost. Die dat seizoen toch wel verdiend Europees kampioen werd. Pikant detail: de omloop was enkel afgeboord met autobanden. Tijdens de oefneingen zaterdag maakt ik de Belgische teamleider er op attent dat er mogelijk binnen door kon gereden worden. Dat men best de piloten op voorhand waarschuwde dat dit  deklassering tot gevolg had. In de eerste reeks viel Raymund Hermanns (die later een been verloor bij een mx-ongeval) en sneed een stuk af toen hij terug aanzette. Hij bleef zo net voor Paul De Proost. De jury kon niet anders dan Hermanns op de laatste plaats zetten. Indien dit niet op voorhand gesignaleerd zou geworden zijn, dan was ook de slotreeks niet meer voldoend egeweest om de titel binnen te halen. Maakten nog deel uit van dat team: Ronny Hermans, Koen Peeters, Bengt Laeremans en Joël Seel.